Gezamenlijke dichtwerken. Deel 10-12

[p. 11]

De twee biddenden.

‘Heer! heer!’ zoo bad in 't vroom gemoed

Een rijkbedeelde met Gods zegen:

‘Heer! ik heb huis en hof en goed

En rijkdom boven wensch verkregen;

Ik leef in weelde en overvloed.

't Geluk begunstigde al mijn pogen;

De welvaart stroomde vroeg en laat

Mijn wanden binnen. 't Leed en 't kwaad

Is altoos mij voorbij getogen.

De dood trad nooit mijn woning in;

Geen traan vloeide in mijn huisgezin:

Ik zou niets meer te vragen weten...

Maar zulk een voorregt!... 't Is te veel!

Schoon elk zijn ramp zij toegemeten,

[p. 12]

 

Mij viel geen enkle ramp ten deel:

 

Heer! hebt gij mij misschien vergeten?

 

Die bange vrees sluipt vroeg en spa

 

Te midden van 't genot mij na.

 

o, Deel ook mij van d'alsem mede;

 

Bezoek ook mij: ik buig mij neer;

 

Vergeet mij niet! verhoor mijn bede:

 

Kastij mij en bedroef mij, Heer!’

 

 

 

En elders zat, van vreugd verrukt,

 

Aan d'ochtenddisch een vader neder;

 

Hij zag zijn kindren allen weder;

 

Hij hield zijn gade aan 't hart gedrukt.

 

't Was of ook hem het morgenblozen

 

Altoos een feestdag op deed gaan;

 

't Was of ook hem de levensrozen

 

Geen doornen strooiden op zijn baan;

 

't Was of ook hem voor elke trede

 

Het pad geslecht wierd en gerooid;

 

De rouw bezocht zijn drempel nooit;

 

't Was in en om hem liefde en vrede;

 

Geen worm, die in de harten wroet,

[p. 13]

 

Knaagde aan de rust van zijn gemoed.

 

‘Heer!’ bad hij, 't oog omhoog geslagen:

 

‘Heer, meng mijn vreugde niet met smart;

 

Beproef mij niet door ramp en plagen;

 

o, Zegen me all' mijn levensdagen;

 

En geef me slechts een dankbaar hart.’

 

 

 

Wiens bede zou den goeden geest

 

Het welbehaaglijkst zijn geweest?