Gezamenlijke dichtwerken. Deel 4-6

[p. 183]

De vaderlandsche weezen aan hunne landgenooten.

Wij komen met een vol gemoed,

Verzorgers, die ons kleedt en voedt!

En buigen in het stof ons neder;

Hoe kwistig reeds uw weldaad zij,

We omvatten u de knieën weder

En smeeken nog een gunst er bij.

Ja, redders in den bangsten nood!

Gij gaaft ons dak en dek en brood

En kracht en nieuwen lust tot leven;

Gij naamt ons op van 't oudergraf,

Om van uw schat ons weer te geven

Wat eertijds ons hun armoê gaf.

[p. 184]

 

Ja, 't jeugdig hart van dank vervuld,

 

Erkennen we onze onmeetbre schuld,

 

Zoo vaak, zoo lang wij ademhalen;

 

Wij bidden vurig, dag aan dag,

 

Dat God voor ons u moog betalen,

 

Wat geen van ons betalen mag.

 

 

 

Maar, eedlen, die ons kleedt en reedt!

 

Waarom uw milden troost in 't leed

 

Zoo zwaar, zoo duur ons aangerekend?

 

Waartoe door bonte spotkleedij

 

Voor ieders aanzigt ons geteekend

 

Als d'overlast der maatschappij?

 

 

 

Wij vragen geen satijn of dons:

 

De pij is pronk genoeg voor ons,

 

Die alles van uw gunst verkregen;

 

o, Scheldt ons slechts een tooisel kwijt,

 

Dat ons die gunst te zwaar doet wegen

 

En ze ons bij elken blik verwijt.

[p. 185]

 

Of zoudt gij, eedlen! (neen, gewis!)

 

Zoudt ge op uw deugd, uw deerenis,

 

Uw weldaad, trotsch en ijdel wezen?

 

Trokt ge ons dat kleed ten opschrift aan,

 

Waaruit men, u ter eer', zou lezen:

 

‘Ook die wordt door ons welgedaan?’

 

 

 

Of wilt gij, eedlen! (neen, o neen!)

 

De liefde niet - 't ontzag alleen

 

Ten loon voor al uw gunst gewinnen?

 

Zegt dat livrei ons elken dag

 

Dat u geen wees als ouders minnen -

 

Maar slechts als meesters vreezen mag?

 

 

 

o, Weg van u zoo zwart een smet,

 

Gij, redders, die uit liefde redt!

 

Weg, wat zoo vuig uw eer zou schennen!

 

Weg, 't onbescheiden spotgewaad,

 

Dat onze afhanklijkheid doet kennen

 

En uw weldadigheid verraadt!

[p. 186]

 

Neen, eedlen, met een rijker lot

 

Gezegend door d'algoeden God,

 

Wiens beeld we in u beminnen mogen!

 

Neen, hoe bedeeld met overvloed,

 

Hij wijst niet aan voor ieders oogen,

 

Wat voorregt gij Hem danken moet.

 

 

 

Ziet, volgers van de liefdeleer'!

 

Ziet op ons smeeken gunstig neer;

 

Wij bidden 't, ook in uw belangen.

 

Neen, toont niet wat en wien gij geeft:

 

Die deugd zal 't hoogste loon ontvangen,

 

Die 't minst van al geblonken heeft.

 

 

 

o, Wikkelt uit d'onwaarden dos

 

Onze armoê en uw weldaad los:

 

Met deernis ziet ons God dien dragen!

 

Van ons de smaad! van u de smet!

 

Dat, eedlen, die wij niets meer vragen,

 

Dat is ons eenig smeekgebed.