Gezamenlijke dichtwerken. Deel 4-6

[p. 193]

Mijne dichtkunst.

Wie schittrend met geleerdheid praal',

Voor jaren vlijts gekocht,

Met wetenschap en schat van taal,

In elke lucht gezocht;

Wie 't hart naar wilkeur drenk' en voed',

En elken oorsprong peil',

Voor mij had nooit de rijkste vloed

Een enklen droppel veil.

Voor mij klonk nooit Homerus lied

Noch Saffoos droeve luit,

Noch Flaccus bruisend lierdicht niet,

Noch Maroos herdersfluit.

[p. 194]

 

Geen fakkel hield het licht mij voor,

 

Dat glans aan andren spreidt;

 

Minerva wees mij nooit het spoor,

 

Dat naar den Pindus leidt.

 

 

 

Maar daarom zwelt mij 't hart omhoog,

 

Hoe laag mijn vlugt ook zij,

 

Dat alles wat ik wezen moog

 

Alleen behoort aan mij:

 

 

 

Dat ik geen les, geen voorschrift ken,

 

Dan eigen geest en vuur;

 

Dat alles wat ik werd en ben

 

Gedankt is aan natuur:

 

 

 

Dat tooi en toon en trant en zwier

 

Uit eigen brein ontstaat;

 

Dat elke greep op luit en lier

 

Mijn eigen noten slaat:

 

 

 

Dat Grieksche vlugt noch Roomsche vond

 

De plooi gaf aan mijn geest;

 

Dat, schoon Romein noch Griek bestond,

 

Ik dichter waar' geweest!

[p. 195]

 

Dan juicht, van dat besef verrukt,

 

Mijn soms zoo vurig bloed,

 

Dat ik mijn lauwren, zelf geplukt,

 

Geen' vreemden danken moet:

 

 

 

Dat Neerland, op den luister prat,

 

Die weer haar dichters hult,

 

Ook mij een eerkrans waardig schat

 

En in hun rijen duldt:

 

 

 

Dat, als hierna de schelle faam

 

Nog eens mijn zangen roemt,

 

Mijn dichtkunst, naar mijn eigen naam,

 

Bij 't nakroost wordt genoemd.