Gezamenlijke dichtwerken. Deel 4-6

[p. 81]

Meizang.

Zijt gij daar weer, schoone Mei,

Met uw kruidjes en uw knoppen,

Met uw groen in beemd en wei,

En uw zoele regendroppen?

‘Welkom, welkom weer in 't land!’

Fluit en tjilpt het in de boomen,

Gonst en suist het in het zand,

Kwakt en kwaakt het in de stroomen.

Al wat ademt tiert en leeft

Met verjongd gevoel in de aren;

‘Welkom!’ roept wat adem heeft:

‘Welkom!’ trillen ook mijn snaren.

[p. 82]

 

Heil en welkom! Jong en oud

 

Doet gij 't hart van wellust gloeijen,

 

Schoone, die uw kleur behoudt,

 

Zonder kwijnen of verbloeijen.

 

 

 

Veertig keeren zag ik u,

 

Veertig maal op nieuw herboren,

 

Telkens even schoon als nu,

 

Nu zoo schoon als ooit te voren.

 

 

 

Vreugd en weelde lacht in 't veld;

 

Storm en bui houdt op met huilen;

 

't Laatste vlokje sneeuw versmelt,

 

Waar het nog zich mogt verschuilen.

 

 

 

Jeugdig als in 't scheppingsuur,

 

Groenen, kleuren dal en dreven;

 

Onverouderd pronkt natuur,

 

Weer door u bezield met leven.

 

 

 

Echter vaagt uw tooverstaf,

 

Waar hij jeugd en vreugd moog wekken,

 

Schoone Mei, geen rimpel af

 

Van mijn sombre wezenstrekken.

[p. 83]

 

Zie, daar zit een vlok gestrooid,

 

Voorbô reeds der winterjaren,

 

Die gij, Meimaand! niet ontdooit,

 

Niet kunt smelten uit mijn hairen.

 

 

 

Telkens als gij daagt in 't kruid

 

En komt lonken op mijn lokken,

 

Steekt er 't wit al meerder uit

 

Van op nieuw gestrooide vlokken.

 

 

 

En na heen en wederkeer,

 

(Is mij levenstijd beschoren)

 

Vindt ge digt besneeuwd mij weer

 

En van koude stram gevroren.

 

 

 

Eindlijk daalt gij nogmaals af

 

En verjongt weer al 't geschapen,

 

Maar vindt mij verstijfd in 't graf,

 

Waar ik eenzaam lig te slapen.

 

 

 

Mogt dan, mogt uw deernis dan

 

De ijskorst van mijn lijksteen dooijen,

 

En een bloem, in plaats er van,

 

Op mijn kil gebeente strooijen!

[p. 84]

 

Mogt gij, (dat waar zoet en zacht!)

 

Als ge 't loof steekt aan de struiken,

 

Als natuur herleeft en lacht,

 

Mij de brekende oogen luiken!

 

 

 

Blijder zou mijn doodsuur slaan,

 

Als de vooglen 't mogten slaken,

 

En mijn hoop van op te staan

 

Door het bottend kruid ontwaken.

 

 

 

Schoone Meimaand! wees mij goed:

 

Zij dat voorregt mij gegeven!

 

Hoor nog eens mijn welkomgroet,

 

Bij mijn afscheidsnik van 't leven.