Gezamenlijke dichtwerken. Deel 4-6

[p. 57]

De moeder aan haar zuigeling.

Kom dan, kom dan, dierbaar wicht!

Willen de oogjes nog niet digt?

Kom dan, reik me uw handjes tegen.

Hebt gij nog al - nog al dorst?

Zie, daar is de moederborst,

Nogmaals voor u losgeregen:

Jongen, voor wien anders toch

Volt haar God zoo mild met zog?

Zie, nu lacht en lonkt hij weer!

Nu dan, jongen! leg u neer;

Woel en wieg in moeders armen:

Daar stilt elke kinderklagt;

[p. 58]

 

't Hoofdje rust en slaapt er zacht:

 

Zoo kan dons noch purper warmen!

 

Nergens, waar ge u nederstrekt,

 

Ligt gij liever toegedekt.

 

 

 

Wie is, jongen! zeg het mij,

 

Rijker nog dan ik en gij,

 

Rijker met zijn aardsch vermogen?

 

Vader vraagt het honderd keer:

 

Vrouw, wat wenscht en wilt ge meer,

 

Moeder, die uw kind moogt zogen? -

 

Ja, waarachtig, ik ben rijk:

 

Jongen, vader heeft gelijk.

 

 

 

Neen, geen aardsche rijksvorstin

 

Smaakt dat in haar hofgezin,

 

Kent dat in haar grootsche woning;

 

Zij heeft met haar eigen bloed

 

Nooit haar eigen kroost gevoed,

 

Nooit de kindren van den koning:

 

De arme, met haar rang en schat,

 

Heeft nog nooit geluk gehad!

[p. 59]

 

Droeve moeder! hulploos kind!

 

Och, het krijt zich de oogjes blind,

 

En zij mag zijn leed niet sussen;

 

Vreemde bijstand, veil voor elk,

 

Laaft het met gehuurde melk,

 

Troost het met betaalde kussen;

 

Maar geen warme moedermin

 

Tintelt er of leeft er in.

 

 

 

Nu dan, jongen! lesch den dorst;

 

Wieg en slaap aan moeders borst;

 

Hou er 't mollig handje tegen:

 

U behoort zij, u geheel!

 

Kostbaar, jongen! is ons deel:

 

Ruilt gij wel voor goud uw zegen?

 

Neem wat in mijn aders vliet:

 

Koningskindren hebben 't niet.