|
| |
| |
| |
De drie dochters.
Drie dochters zagen neder
Van 't hooge burggevaart':
‘Wees welkom, vader! welkom t'huis!
Wat brengt ge uw lieve dochters meê?
Wij waren vroom en kuisch.’ -
‘Mijn kind in gele zijde!
Niets maakt u toch zoo blijde
Als de opschik en de pracht.
Het gouden snoer, hier in mijn hand,
Nam ik een jongen ridder af,
En stak hem dood in 't zand.’
| |
| |
Zij hing zich, wel te vreden,
Het halssnoer om den krop,
En 't pad naar buiten op.
‘Wat ligt gij daar, bebloed en stil,
Mijn lief, mijn ridder, koud als lood!’
Zoo kreet zij met een gil.
Zij nam hem op haar schouders,
En lei in 't graf der ouders
Haar luid beweende vracht.
Zij wrong het snoer, zoo schoon en rijk,
Zich knellend vast om d'elpen hals,
En viel gesmoord op 't lijk. -
Twee dochters zagen neder
Van 't hooge burggevaart':
‘Wees welkom, vader! welkom t'huis!
Wat brengt ge uw lieve dochters meê?
Wij waren vroom en kuisch.’ -
| |
| |
‘Mijn kind in groene zijde!
Niets maakt u toch zoo blijde
Als 't woest rumoer der jagt.
Dees werpspies, aan een gouden band,
Nam ik een jongen jager af,
En stak hem dood in 't zand.’
Zijn nam den spriet met graagte,
Blijmoedig naar de laagte
Daar vond zij d'uitverkoren knaap,
Verslagen naast zijn trouwen brak,
‘En kwaamt gij zoo om 't leven?’
Zoo kreet zij in haar smart,
En hield den spriet geheven,
En dreef hem zich in 't hart.
Daar sluimren zij nu naast elkaar:
De vooglen zingen 't bruiloftslied,
En 't loover dekt het paar. -
| |
| |
Een dochter zag ter neder
Van 't hooge burggevaart':
‘Wees welkom, vader! welkom t'huis!
Wat brengt ge uw lieve dochter meê?
Zij was zoo vroom als kuisch.’ -
‘Mijn kind in witte zijde!
Geen opschik maakt u blijde:
De bloemen zijn uw pracht.
Dees fraaije tulp, zoo blaauw en rood,
Nam ik een jongen tuinman af,
En stak in 't zand hem dood.’ -
‘En waarom hem doorstoken?’
Zoo sprak het goedig schaap:
‘Het bloempje was ontloken,
Ontloken voor den knaap.’ -
‘Neen, neen! hij was te stug, te straf;
Hij spaarde 't bloempje voor zijn bruid,
En stond niet willig 't af.’
| |
| |
Het bloempje blaauw en rood,
En vond haar minnaar dood.
Daar stond een groene heuveltop,
Met roos en lelie rondgegroeid:
‘Och, of ik, in mijn smarte,
Nu 't lot der zusters vond!
Ik druk de bloem aan 't harte,
Maar bloemen slaan geen wond.’
Zoo kreet zij, droef en krank van ziel,
En zag het welkend bloempjen aan,
|
|
Auteursrechtvrij