Tori di switi foe leisi

Wat God doet is welgedaan

Vandaag vertel ik u een verhaal, dat een religieus verhaal is. De titel van dit verhaal is net als het lied in ons Singi Boekoe: ‘San Gado doe a reti troe, alwasi ai lon watra’ (Wat God doet dat is welgedaan, al moeten er tranen vloeien).

Luister, lang geleden woonde er een familie in een armoedig huis. Als je hoort hoe duur de kamers nu zijn, je zou ze niet kunnen betalen, maar toen kon je wel een klein huisje huren voor 5 gulden.

Nou, deze vader, moeder en twee kinderen van 8 en 9 jaar waren gelukkig, ze leefden goed met elkaar. In Sranan Tongo zeggen ze: ‘den ben e libi switi nanga makandra’ (letterljk: ‘ze leefden lekker met elkaar’). Maar ‘lekker’ is maar een vinger lang, zeggen wij, en zo is het in het leven ook.

Deze mensen waren arm, maar toch gelukkig. Op een dag werd de moeder ziek - een zeer zware ziekte. Ze kon haar handen en voeten niet gebruiken. Ze werd verlamd. Ze kon alleen maar praten en anderen moesten alles voor

[p. 30]

haar doen. Ze kon zelfs niet eten zonder hulp. Als ze last van een vlieg had moesten andere mensen deze voor haar wegjagen. U weet wat verlamd betekent? U kan niet lopen, alleen maar liggen. Als je zitten wilt, moet men je helpen. Dan zit je op een grote stoel. Zo was het. U kan begrijpen wat een verdriet haar man en de kinderen hadden. Dus ze hielpen haar zoveel mogelijk.

En de vader! Waar kon hij geld vinden om een zuster te huren? Dus hij moest alles zijn. Hij werd kok, wasvrouw, en verpleegster. Hij maakte alles klaar voor de kinderen voordat ze naar school gingen. Dan ging hij naar de vrouw om haar te helpen.

U begrijpt dat het leven niet helemaal gelukkig was, maar ze waren mensen die in God geloofden. Ze baden tot God om hun last een beetje te verlichten. Maar de manier en de tijd dat God ons bidden verhoort, is niet zoals wij dat willen, maar zoals Hij het goed vindt. Ons verzoek moet op de juiste manier gegeven worden.

Zo was het ook in dit verhaal. Op een dag hoorde de Heer hun gebed. De Heer riep de dood en zei: ‘Luister, ik stuur je op aarde naar die familie. Je moet de “papa” nemen.’ De dood schrok erg. ‘Mischien wou God mij de “mama” laten nemen maar hij zegt mij de “papa” te nemen. Maar ik zal doen wat God zegt, hoor.’

Hij kwam naar de aarde, naar het huis waar God hem gestuurd had. Wat zag hij? De man had de kinderen naar school gestuurd. Hij had wat eten voor hun neergezet en ook voor de vrouw. Toen moest hij de vrouw baden.

Staatsziekenfonds was er toen niet. 's Morgens vroeg om 5 uur, voor zonsopgang, ging deze man naar de waterkant. Toen werden bananen en andere vruchten door korjalen over de rivier gebracht. Bussen waren er niet. Hij ging naar de plaats waar de arbeiders de bossen bananen brachten. Wanneer een banaan of een stuk cassave op de grond viel, pakte hij deze op en nam het mee naar huis voor zijn familie.

[p. 31]

Toen de bootslui zagen hoe deze man zijn eten zocht, vroegen ze: ‘Wil je voor ons werken?’

‘Ja’, antwoorde hij.

Zo had hij een baantje bij de boten gevonden. Hij kreeg nog meer bananen en ook wat geld om vlees te kopen.

Maar nu had God gezegd dat de dood deze man moest meenemen. Toen hij naar de man ging zag hij dat hij bezig was de vrouw te baden en te kleden. U kunt er op rekenen dat dat zeer moeilijk was omdat hij niemand had om hem te helpen.

De dood schudde zijn hoofd en zei: ‘Mmm, ik kan deze man niet meenemen. Ik denk dat God deze keer fout is.’

Hij ging terug naar God en zei: ‘Heer, wie moet ik nemen?’

God zei: ‘Ik heb gezegd dat je de man moet nemen.’

De dood haalde zijn schouders op als om te zeggen: ‘Ik begrijp God niet, hoor, maar ik zal het doen.’

Nu zat de man de vrouw te voeren en ze praten met elkaar. De vrouw was dankbaar en zei: ‘Als ik je niet had, wat zou ik kunnen doen? De Heer zelf heeft jou gestuurd.’

Hij veegde haar mond, gaf haar wat water, en waste de borden af. Toen kwamen de kinderen terug van school en ze aten. Daarna ging de man met de borden naar de kleine bouwvallige keuken. Net toen hij bij de keuken aankwam, viel hij. De dood had hem neergeslagen. De vrouw zag dat de man neergevallen was en schreeuwde. Toen begonnen de kinderen ook te schreeuwen en ze huilden.

Nu, u en ik, we zijn geen God. Wat gaan we zeggen? ‘Mmm. Dat was kwaadwilligheid dat de dood deze man nam. Z'n vrouw had net gezegd: “Als de Heer je niet voor mij gestuurd had, wat had ik kunnen doen?” Toen nam de

[p. 32]

dood de man. Hoe is dat mogelijk?’ Dan gaan we God beschuldigen. Zo is het bij ons mensen.

De kinderen en de vrouw huilden. Op dit moment kwam er een juffrouw voorbij. Ze droeg mooie schone kleren. Ze had een paraplu omdat de zon snikheet was. Ze keek naar binnen en zei: ‘Wat kan ik voor u doen? Waarom huilen jullie zo?’

Toen zei de vrouw: ‘Juffrouw, kijk voor mij. Ik denk dat mijn man dood is, omdat hij gevallen is en hij staat niet weer op. Kijk voor mij wat er is.’

De kinderen stonden te huilen naast hun vader. Toen de juffrouw kwam zei ze: ‘Het spijt mij.’ Ze schudde haar hoofd en zei: ‘Mevrouw, ik heb geen goede boodschap voor u. Uw man is dood. Ik zeg niet dat je niet huilen mag, of dat je geen verdriet mag hebben, maar wij zijn er nog. Je moet bidden. God helpt u. Ik zal alles voor u doen. Ik ga mensen halen om het lijk op te nemen en te begraven. Ik weet dat alles weer goed zal worden.’

Zo gebeurde het. Toen de man begraven werd was er veel verdriet. De juffrouw bracht een dokter bij de vrouw om haar te onderzoeken. De dokter zei: ‘Nou, als u in het ziekenhuis komt, kan ik u beter helpen.’

De juffrouw zei: ‘Dan ga ik de kinderen bij mij thuis nemen.’

Zo gebeurde het. De kinderen verhuisden naar het huis van de dame. Ze zorgde goed voor hen. Twee keer in de week gingen ze naar hun moeder die in het ziekenhuis lag. Ze zagen dat ze veel beter werd. Een arm werd helemaal hersteld en ze kon al een beetje werk doen. Ze kon ook een beetje lopen. Ze werd veel beter.

Op een dag zei de dame: ‘Nou zal ik u ook bij mij nemen. U kunt mij helpen met de kinderen en wat ander werk doen.’

[p. 33]

Om dit verhaal kort te maken, de kinderen groeiden op, ze hadden goed geleerd op school. Toen vroeg de juffrouw aan de jongen: ‘Wat wil je worden?’

‘Nou, altijd had ik mijn vader gezegd dat ik dokter wou worden. Als ik dokter word zal ik mijn moeder verder kunnen genezen’, antwoorde de jongen.

Toen zei de dame: ‘Goed, dan ga ik jouw studiegeld betalen.’

‘Ik wil onderwijzeres worden’, zei het meisje.

En zo gebeurde het. En het leven was vol geluk.

God riep de dood nog een keer en zei: ‘Kom, ik zal je iets laten zien. Kom kijken. Ik had je eens naar een bouwvallig huis gestuurd om de man mee te nemen en ik zag dat je het niet zo goed vond. Je wou mij tegenspreken zoals mensen doen. Maar zie je nu?’

‘Ja’, zei de dood. ‘Het is waar wat het lied zegt.’

Toen zei God: ‘Luister, als ik de man nooit weggehaald had, dan zou iedereen arm blijven tot dat de man zelf oud en zwak werd. Maar toen ik de man weghaalde, kwam de dame om te helpen. Maar ze had het niet zelf gedaan, want ze gelooft in mij. 's Morgens, als ze opstaat knielt ze en bidt ze: “Heer, ik heb een beetje geld. Wijs mij hoe ik het moet gebruiken.”

Kijk wat ze doet. Ze betaalt de dokter, ze begraaft de dode, en ze laat de kinderen naar school gaan. Het is beter dan toen de man in leven was.’

Toen zei de dood: ‘God, u hebt gelijk. Zo is het. Wat God doet is welgedaan, al moeten er tranen vloeien.’

We kunnen allemaal hieruit wat leren. Tot zover dan dit verhaal.