De navolging van Christus

[p. 254]

Tiende hoofdstuk.
(Dat men niet, om een lichte reden, verzuimen moet, aan het Heilige Avondmaal deel te nemen.)

1. Telkens en telkens weer behoort ge uw toevlucht te zoeken bij de bron der genade en der goddelijke barmhartigheid, de bron ook der goedheid en van alle mogelijke reinheid, ten einde daaruit kracht te putten om van al uw hartstochten en zonden genezen te worden en er sterker door te worden gemaakt, zoowel als waakzamer, tegen alle verleidingen en valschheden des Duivels. Want de Booze Geest weet, dat door de Heilige Communie de hoogste baat en heeling wordt verworven, en beijvert zich dus, om bij iedere gelegenheid en op allerhande wijzen, de vromen en getrouwen daarvan terug te houden, of erbij tegen te werken, zooveel als in Zijn macht is.

2. Vandaar dat sommigen, wanneer zij zich voor willen bereiden tot de Heilige Communie, juist dan de ergste verzoekingen des Satans hebben te doorstaan. De kwade geest zelf, zooals in Job staat geschreven, verschijnt te midden der kinderen Gods, om hen met zijn bekende kwaadaardigheid te verschrikken, en hen vreeselijk verlegen en ontsteld te maken: of hun door woordstrijd het geloof te ontnemen; want hij hoopt hen zoodoende ertoe te krijgen, dat zij de Communie geheel en al links laten liggen, of er tenminste maar lauwtjes en aarzelend heengaan. Maar men behoeft zich volstrekt niet te bekommeren om zijn arglistige schrikbeelden, hoe schandelijk en afgrijselijk zij ook mogen zijn: neen, men moet al die spoken integendeel terugjagen, naar den kop van Hem, die hun het aanschijn gaf. Ver-

[p. 255]

achten en uitlachen moet men dien ongelukkige; en hoe Hij ook moge beleedigen en in onrust brengen, men moet zich daardoor toch niet ervan af laten houden, om aan de Heilige Communie deel te nemen.

3. Velen laten zich ook terughouden, omdat zij zich al te bezorgd voelen, of de vereischte devotie wel aanwezig is in hen, en deze voelen ook een zekeren angst voor het afleggen van hun biecht. Maar gij, handel dan, zooals wijze christenen u raden, en ontdoe u van die bange angstvalligheid; omdat zij de genade Gods belet te werken en de vroomheid van uw gemoed verslapt. Om een kleine ontroering of andere zwarigheid moet gij de Heilige Communie niet nalaten; neen, haast u daarom des te meer, om te biechten, en ook om allen anderen menschen kwijt te schelden wat zij mochten misdaan hebben. Maar hebt Gij iemand beleedigd, smeek dan nederig om vergeving, want God zal dan eveneens toegefelijk zijn voor u.

4. Wat zou het u baten, al wachttet gij lang met te biechten, of al woudt gij uitstellen de heilige Communie? Zuiver u zoo gauw mogelijk, spuw 't vergif snel uit, haast u om te ontvangen het heilmiddel, want gij zult u daar beter bij bevinden, dan indien gij het lang hadt uitgesteld. Indien gij 't vandaag verschuift om dit, dan zal er morgen misschien iets gebeuren, wat het nog moeielijker maakt: en zoo zoudt gij langen tijd van de Communie kunnen teruggehouden worden, en er hoe langer hoe meer onwaardig toe zijn. Schud, zoo snel mogelijk, uw tegenwoordige zwarigheid en traagheid van u af: want het geeft u niets, of gij lang angstig zijn wilt, en in onrust leven, en of ge u ver wilt houden van God om alledaagsche dingen. Ja, zelfs is het allerschadelijkst, om het genot van de heilige Communie lang uit te stellen, want dat heeft gewoonlijk een groote lauwheid ten gevolge.

[p. 256]

Wee hun! sommigen die lauw zijn en los leven zoeken gaarne redenen van uitstel, om niet te biechten, en wenschen de heilige Communie daarom te verschuiven, omdat zij anders gedwongen zouden zijn, scherper op hun eigen gedrag te letten.

5. Wee, hoe weinig ware Christelijke liefde en hoe wankele godsvrucht moeten zij wel hebben, die de Heilige Communie zoo lichtelijk van den eenen dag op den andere schuiven. En hoe gelukkig en Gode welgevallig moet hij zijn die zóó leeft, en zijn geweten zóó zuiver houdt, dat hij iederen dag bereid en geschikt zou kunnen bevonden worden om aan de tafel des Heeren te gaan. Evenwel, als iemand uit deemoed of om een andere geldige reden, zich een tijdlang de Communie ontzegt, dan is hij zeer te prijzen vanwege zijn eerbiedige schroomvalligheid. Indien echter een lauwheid hem bekruipt, behoort hij zichzelf op te wekken, en te doen wat in zijn macht staat, en de Heer, die in 't bizonder let op den goeden wil, zal hem dan te hulp komen in de vervulling van zijn vromen wensch.

6. Indien iemand echter een ernstige en geldige reden heeft, die hem terughoudt, dan moet hij toch den goeden wil voelen, en het vrome voornemen, om aan de Communie deel te nemen, want dan kan hij de schoone uitwerking van het Sakrament toch niet misloopen. Want ieder geloovige kan op iederen dag en ieder uur tot zijn welzijn en zonder eenig beletsel geestelijke gemeenschap met Christus houden: maar toch behoort hij op bepaalde dagen en een vastgestelden tijd het Lichaam van zijn Verlosser met liefdevollen eerbied tot zich te nemen in het Sakrament, en daarbij meer den roem en de eer van God te zoeken dan troost voor zichzelf. Want geestelijk kommuniseert een christen, en krijgt daar onzichtbare

[p. 257]

verkwikking door, zoo vaak hij zich devotelijk het mysterie van Christus' vleeschwording en lijden herinnert, en zich ontvlammen voelt in liefde voor Hem.

7. Wie zich alleen voorbereidt voor de Communie, als er een feest ophanden is, of als de gewoonte hem er toe dwingt, die zal veelmalen onvoorbereid zijn. Welzalig, wie zichzelf als een offer aanbiedt aan God, zoo vaak hij het Sakrament ontvangt. Wees ook in het communiceeren niet te slordig of te haastig, maar doe alles, evenals zij met wie gij samenleeft, op de goede manier, zooals ieder het doet. Anderen moet gij geen last of ergernis geven, maar den algemeenen weg moet gij volgen, zooals de vroeger en dien hebben voorgeschreven: en altijd moet gij meer letten op datgene waar anderen baat bij kunnen hebben dan dat gij alleen uw eigenen godvruchtigen neigingen ten dienste zijt.