De navolging van Christus

[p. 248]

Zevende hoofdstuk.
(Dat men eigen geweten onderzoeken moet en zich voor moet nemen, om een beter mensch te worden.)

1. De Stem des Heeren. De priester van God behoort bovenal in opperste nedrigheid des harten, eerbiedig smeekend, met vol vertrouwen en de vrome bedoeling om God eer te geven, nader te treden om het Sakrament te vieren, om het uit te deelen en het zelf ook te nemen. Onderzoek dus uw geweten ijverig en reinig het en verlicht het, zooveel gij kunt, door waar en diep berouw, zoowel als door nederig alles te bekennen, zoodat gij niets kwaads daarin houdt of u bewust zijt, waardoor gij wroeging kondt krijgen en u den waren toegang tot Gods genade zoudt afgesneden zien. In 't algemeen moeten al uwe zonden u sterk mishagen, en in 't bijzonder hebt gij te zuchten en te klagen over uw dagelijksche overtredingen. En, als het oogenblik het toelaat, moet gij ook in 't binnenste uws harten aan God bekennen al de ellende waartoe gij door uwe booze neigingen vervallen zijt.

2. Zucht erover en klaag, dat gij nog zoo vleeschelijk en wereldsch zijt, zoo weinig afgestorven van uw hartstochten en zoo overvol van de driften uwer begeerte: dat gij nog zoo weinig op uw hoede zijt voor uw uiterlijke zinnen, en zoo verward zit in zoovele ijdele inbeeldingen: dat gij u zoo geneigd voelt tot het uitwendige, terwijl gij het innerlijke geheel verwaarloost: dat gij u verleiden laat tot lachen en ongebondenheid, maar niet vatbaar zijt voor weenen en berouw: vlug zijt ge er bij, bij lichtzinnigheid en lust des vleesches, maar traaglijk doet gij mede aan strengen ernst en vurige godsvrucht: gij stelt er be-

[p. 249]

lang in, om nieuwe dingen te hooren of iets moois te zien, maar gij zijt er afkeerig van om datgene aan te pakken wat laag is en veracht wordt: graag wilt gij veel hebben, maar in het geven zijt gij spaarzaam, en hardnekkig houdt gij alles vast: bij het spreken denkt gij niet na, en even onbedachtzaam houdt gij vaak uw mond; onbehoorlijk leeft gij, en hindert anderen door wat gij doet; ongebonden zijt gij in spijs en drank, maar naar Gods woord luistert gij niet gaarne, vlug komt ge er toe om uit te rusten, maar lui en langzaam arbeidt gij: gij kunt u wel wakker houden, om praatjes aan te hooren, maar bij de heilige plechtigheden valt gij haast in slaap: gij jacht dan naar het einde, en let volstrekt niet op: nalatig en lauw en zonder eenig leven in u, voelt gij u bij de Mis zoowel als bij het Heilige Avondmaal: verstrooid doet gij dan en zijt er zelden volkomen bij: ook laat gij u licht vervoeren tot toorn, of om iets te doen wat anderen mishaagt: haastig zijt gij in uw oordeel, en streng in uw berisping, blij in voorspoed, maar zwak, zoodra de tegenspoed komt: en vele goede dingen neemt gij u voor, maar weinig ervan komt tot uitvoering.

3. Als gij deze en uwe overige tekortkomingen met smart en groot misnoegen over uw eigene zwakheid hebt bekend en bejammerd, neem dan het vaste besluit, uw leven voortdurend te beteren, en hoe langer hoe verder te komen in het goede. En daarna moet gij, in algeheele zelfverloochening, met onafgebroken willen, uzelf aanbieden als een offer op het altaar uws harten tot meerdere glorie van Mijn Naam, door namelijk uw lichaam zoowel als uw ziel getrouwelijk te wijden en over te geven aan Mij, opdat gij daardoor waardig moogt worden, om nader te treden tot Mijn tafel en het Sakrament van Mijn lichaam en bloed als een heilbrengenden zegen te ontvangen.

[p. 250]

4. Want de waardigste gave en het welgevalligste offer om uw zonden uit te wisschen is, dat gij uzelf zuiver en volkomen aanbiedt aan God, wanneer u het lichaam van Christus wordt gereikt bij de Communie. Indien de mensch doet wat hij vermag en waar berouw toont, zoo vaak hij Mij nadert om vergiffenis en genade van Mij te krijgen; dan zeg Ik, Die de Heer ben: Zie, Ik leef, en wil ook niet, dat de zondaar sterft, maar veeleer, dat hij zich bekeert, en dus óók leve: naardien Ik zijn zonden dan niet meer zal gedenken, maar hem integendeel alles zal vergeven.