De navolging van Christus

Zevende hoofdstuk.
(Door onze nederigheid moeten wij verbergen dat wij in de genade leven.)

1. Mijn Zoon, het is nuttiger en zekerder voor u, de genade, die gij voor uw vroomheid krijgt, te verbergen, en u niet hoog te verheffen, noch er veel van te spreken, of over te denken: maar uzelf te minachten, en bang te zijn omtrent die genade, als ware zij gegeven aan iemand, die haar niet waardig is. Gij moet niet zoo hardnekkig hangen aan uw gevoel daarvoor, omdat zij zoo spoedig kan omslaan in het tegenovergestelde. Bedenk veeleer in de genade, hoe ellendig en arm gij zonder haar pleegt te zijn. Want 't geeft u niet zooveel vermeerdering van geestlijken groei, dat u de troostrijke genade ten deel viel, als wel dat gij de onttrekking dier genade nederig en zelfverloochenend en geduldig kunt verdragen: en wel zoo, dat, in dit geval, gij niet traag wordt in uw ijver om te bidden, noch nalatig in de andere werken, die gij gewoon zijt te doen, neen, dat gij met graagte, voor zoover 't aan u ligt, alles blijft doen, zooals gij 't het beste

[p. 128]

kunt en verstaat, en dus niet uzelf geheel laat verloopen uit lusteloosheid of angst, die gij voelt.

2. Want velen worden dadelijk ongeduldig of verslappen, als iets niet gaat, zooals zij willen. En toch heeft een mensch niet altijd zijn levensgang in zijn macht, maar aan God is het, te geven en te troosten, wanneer en zoo veel en aan wie Hij wil, zooals het Hem behaagt, zonder iets meer. Sommigen onvoorzichtig geworden, vanwege de genade waarin zij stonden door hunne godsvrucht, hebben zichzelf teniet gedaan, omdat zij meer wilden doen dan zij konden, niet bedenkend hoe klein en nietig zij waren, en meer volgend de begeerte van hun hart, dan het inzicht van hun verstand. En omdat zij zich meer op zichzelf lieten voorstaan, dan welbehaaglijk was aan God, zijn zij Zijn genade spoedig kwijtgegaan. En terwijl zij reeds in den hemel hun woning meenden te bouwen, zijn zij arm en nietswaardig en verlaten geworden, opdat zij, nederig en van alles ontbloot, leeren zouden te vertrouwen, niet op eigen wieken, maar op de Mijne slechts. Wie nog nieuwelingen zijn en onervaren op de wegen des Heeren, die kunnen gemakkelijk bedrogen worden of krachteloos gemaakt, tenzij zij zichzelf, op de wijze der bescheidenen, beheerschen en in acht nemen.

3. Bijaldien zij meer volgen willen hun eigen gevoelen dan andren gelooven, die meer ondervinding hebben, dan zal de afloop voor hen vol gevaren zijn, indien zij tenminste van hun eigen inzichten en voornemens niet af willen zien. Wie zichzelf wijs vinden, laten zich zelden door anderen besturen en raden met een nederigen geest. Beter is het, een beetje maar te begrijpen met deemoed en een matig verstand, dan, in ijdele zelfbehaaglijkheid, groote schatten van kennis te bezitten. Beter is het, weinig te hebben, dan veel, maar waardoor gij trotsch kunt worden.

[p. 129]

Men handelt niet bescheiden genoeg, als men zich geheel overgeeft aan de blijdschap, zonder te denken aan ons vroeger gebrek-lijden, noch aan de ingetogene vreeze Gods, die bang is de haar ten deel gevallene genade te verliezen. En ook heeft hij geen verstand en geen deugd, die in den tijd des tegenspoeds, als alles ons zwaar valt, wanhopig gaat doen, en minder toevertrouwen voelt op Mij dan hij moest.

4. Wie in vredestijd te veel zekerheid voelt, wordt dikwijls, als er strijd is, al te neergeslagen en schrikachtig bevonden. Indien gij altijd nederig en bescheiden woudt blijven en uw geest altijd woudt in bedwang houden en besturen, dan zoudt gij niet zoo gauw vervallen in gevaar en verdriet. Het is een goede raad, om te bedenken, als uw geest in gloed staat, wat er zal gebeuren, als dat licht weer weg is. Als dat gebeurt, bedenk dan, dat het licht wel weer kan terugkomen, en dat Ik het u alleen maar, om u te sparen, en Mijzelf tot eer, een tijdjelang ontnomen heb.

5. Een dergelijke beproeving is dikwijls nuttiger, dan dat alles voorspoedig naar uw wil zou gaan. Want iemand's verdiensten zijn niet daarnaar af te meten, of hij veel verschijningen gewaar wordt of andren troost krijgt, noch of hij ervaren is in de Heilige Schrift, en tot een hoogeren graad of staat kan klimmen: maar of hij gegrondvest staat in den waren deemoed en vervuld is van goddelijke liefde, of hij altijd zuiver en geheel en al Gods eer zoekt, of hij zijn eigen Ik niet meetelt, ja 't in waarheid minacht, en of hij er meer genoegen in vindt, ook door andren geminacht en vernederd te worden, dan zich door hen vereerd te zien.