Haerlemsche Winter-Bloempjes Op-geoffert Aen de Vreugd-lievende Nymphjes, Gepluct uyt 'et Breyn van verscheyden Rijmers

Den tweeden druck, vermeerdert met verscheyden wel-rieckende Lente-Bloempjes

[p. 236]

[Ay! seght wat is den Mensch]

Stem: Mijn ziel maeckt, &c.

AY! seght wat is den Mensch,
Al leeft hy hier na wensch,
Op d'Aerde hoogh verheven?
Al had hy d'aertse vreught,
Al leeft hy soo verheught,
Als een Mensch oyt sijn leven.

Al waert hy Cresus schat,

Of Sampsons sterckte hadt,
Al had hy op dees uuren
Absalons schoonigheydt,
En Salomons wijsheydt,
Ten sou niet eeuwigh dueren.

Want als ghy meent gherust,

Te leven, hier nae lust,
En u herten begheren,
Maer dickmaels in een uur,
Verandert soet, in suer,
Want 't kan soo haest verkeren.

[p. 237]

 

'Ten is met den Mensch ghestelt,

 

Als met een bloem in't velt,

 

Die heden staet ontloocken,

 

Door windt, of harde slagh,

 

Soo is hy eer den dagh

 

Van morghen, weer ghebroocken.

 

Men leeft weeldigh en bly,

 

Soo langh als men is vry,

 

Van teghenspoet, en weder

 

Wanneer als men wat voelt,

 

De lust die is verkoelt,

 

De vreught die leydt ter neder.

 

Daerom bedenckt in tijdt,

 

Waer inne dat ghy zijt,

 

En wat u magh gebeuren,

 

'k Waerschou u allegaer,

 

Dus neemt u tijt wel waer,

 

Nae blijtschap komt wel treuren.

Daet voor Roem.

F. G. Tromp.