Haerlemsche Winter-Bloempjes Op-geoffert Aen de Vreugd-lievende Nymphjes, Gepluct uyt 'et Breyn van verscheyden Rijmers

Den tweeden druck, vermeerdert met verscheyden wel-rieckende Lente-Bloempjes

['T en is niet langh gheleden // ick ginck met traghe schreden]

Stem: Wel Grietje-buyr hoe vaerje.

'T En is niet langh gheleden // ick ginck met traghe schreden,
Wandelen, hier buyten dese Stadt,
Ick was seer wel te vreden // maer hoort wat nieuwigheden
My ghemoeten, op het selve padt,
Het eerste was een man // met nooten: 'k sprack hem an,
Waer hy heen wou ick hem neerstigh vraeghde,
Hy sey: 'k gae nae Overveen // daer wort nu de Snoeck gereen,
't Ghene my terstondt seer wel behaeghde.

Ick gingh terstondt besluyten, om me te gaen nae buyten,

En ick quam tot aen de Zijel-poort,

[p. 231]

 

Ick tratse moedigh uyt, en ick dacht op kar of schuyten,

 

En ick gingh alleenigh duwen voort,

 

Ick lieper veel verby, en sy riepen tegens my,

 

Wy willen mee, wilt ons een weyingh wachten,

 

D'ander riepen laet hem gaen, want hy heeft een brief ghelaen,

 

Die moet besteldt sijn // maer ick 't niet en achten.

 

Ick gingh al voort mijn weghen, en heb in 't oogh ghekreghen,

 

Overveen waer dat het sou gheschien,

 

Doe was ick seer verleghen, om of ick wel ter deghen

 

Van 't ghedrangh, dit spel sou konnen sien,

 

Ick drongh wat nae het huys, o bloet wat een ghedruys,

 

Hoorden ick doen op de kamer booven,

 

Gheen Mensch op de aerdt en leeft, die het noyt ghesien en heeft,

 

Of ghehoort, die de helleft sou ghelooven.

 

Voor eerst quam daer ter baene, een man die vatten aenne,

 

Soo my docht, een drooge Schillippad,

 

Ick quam wat naeder gaene, en bleeff een weynigh staene,

 

En doen sagh ick dat dese man hadt

 

Ghespannen hart en stijf, op de Schilpat sijn lijf,

 

Drie, ofte vier, drooghe Schaepen dermen,

[p. 232]

 

Doe nam hy een stock met haer, en hy smeeter op, voorwaer,

 

Datmen het ghenoegh kost hooren kermen.

 

Soo dra hy had begonnen: soo was het spel ontbonnen,

 

Want een yder ginck hem vaerdigh spo'en,

 

Al hadser me ghewonnen // gheldt by de heele tonnen,

 

Soo en kon sy geen meerder vlijt om doen,

 

Want sy spronghen sonder jock // als de kalvers in een hock,

 

Maer het geen was, dat my dede vreesen,

 

Want soo drae hy had gedaen // blevens' allegaer stil staen,

 

Dus daght ick, dit sal een Toov'naer wesen.

 

Nae al dit groot verblijden // soo quamen daer aen rijden,

 

Die het spel sou nemen byder handt,

 

Met Vrijsters aen haer zijden // men mostse oock wat mijden,

 

Sy sijn 't waerdigh datmen het doet, want

 

De Coninck quam vooraen // en hy kost qualijck staen,

 

Doen hy van sijn Paerdt is afghespronghen,

 

Als hy gaen sou in het huys // maeckten hy voor deur een kruys

 

Met een groote jou, voor oudt en jonghen.

 

Ick hadde groot verlanghen // Wanneer men sou aenvangen,

 

Want de Zon die daelde nae de aerdt,

[p. 233]

 

Daer quammer twee gheganghen // die hebben op-ghehanghen

 

Eenen Snoeck, aen 't Touw al metter vaert:

 

Soo maeckten sy hem vast // ghelijck haer was belast,

 

Ey, wilt hier ter deghen wel op letten,

 

En de Coninck quam bedaert // is ghespronghen op zijn Paerdt,

 

Zijn Coningin liet hy achter hem setten.

 

Men gingh sonder vertoeven // soo soetjens eens beproeven,

 

Of de Snoeck soo wel hingh op zijn pas:

 

Daer quamen twee drie Boeven // tot Coningins bedroeven,

 

Die 't Paerdt smeten, en sy viel seer ras

 

Van boven neer, in 't slijck // daer jouwd' men doen ghelijck,

 

Het was jammer van haer mooye Goedtje:

 

Want haer Doeckje stont so net // maer 't hing toen gelijck een slet,

 

En de Coninck stondt als een recht bloedtje.

 

Men tild' haer van der aerden // men setse weer te Paerden,

 

T'wijl soo quamen d'ander voor den dagh,

 

Doen oudt, of jongh bejaerden // slecht, laegh, of hoogh vermaerden

 

En 't zy hoe dat het oock wesen mach,

 

't Quam al gheloopen by // 't staet yder even vry

 

Om het oogh of 't ghesicht daer toe te leenen:

[p. 234]

 

Doen de rijers waren klaer, reedt d'een voor en d'ander naer,

 

Trock sijn best, want yder ginck hem meenen.

 

Daer waren om te kijcken, Jan Pieter Claessen Lijcken,

 

Ende oock sijn outste buyrmans seun,

 

Noch vant ick daer staen prijcken, Trijn, dochter van Jop Rijck[en]

 

Met haer Speel-meyt d'oude scheeve Teun,

 

Het goetje was soo net, de mondt was Pruym gheset,

 

En ghetrocken in wel hondert vouwen,

 

Oock soo toonde daer de baes, Koen, de soon van jonge Claes,

 

Vergheselschapt met Kees Piet-Jaep-Louwen.

 

Noch was daer jonghe Bouwen, al met sijn Vrijster trouwen

 

Waerom hy niet, als al d'ander rest,

 

Met noch een groot hoop Vrouwen // ick kent al niet onthouwen

 

Wie ick sach, doch op het alderlest,

 

Soo word' ick daer ghewaer // kale Rijck, en vuyle Klaer,

 

Jan stelt, blinde Pier, quamen aen knicken

 

Wijse Kors, en malle Kees // kreten bey haer keel schier hees,

 

Houwt doch vast het tou dat moet aen sticken:

 

Door 't roepen en het praten // de Meyt wou niet los laten,

 

't Hooft te krijghen dee sy grooten weer,

[p. 235]

 

Sy hielt vast boven maten // sy meendent te vervaeten

 

Doen seegh sy by 't Paert sijn billen neer,

 

Och had ghy dat gesien // hoe schrickten al de Lien

 

Van den blicxem die zy daer doen saghen;

 

Noch so sachmen daer oock by // d'alderschoonste Schildery

 

Als een Schilder maeckt oyt in sijn dagen.

 

Een ander is ghekomen // die heeft niet sitten droomen

 

Maer het hooft gegrepen stoutlijck aen,

 

En heeft oock sonder schromen // het hooft doen mee ghenomen

 

En daer mee soo quam den avont aen,

 

Ick ginck nae huyswaert toe // ick docht by my sellefs doe,

 

Is dat niet kluchtigh gevasten-avont,

 

Ick ginck sitten by het vyer // en nam pen, inct, en pampier

 

En schreef dit uyt op den selfden avondt.

 

't Was een holboll'ge tijdt wanneer als dit gheschieden,

 

En Boeren die het deen, 't zijn holbollighe lieden

 

Een holbollighe Pen, daer 't van gheschreven is;

 

Hoe kan het anders zijn als holbollich ghewis.

Daet voor Roem.

F. G. Tromp.