Haerlemsche Winter-Bloempjes Op-geoffert Aen de Vreugd-lievende Nymphjes, Gepluct uyt 'et Breyn van verscheyden Rijmers

Den tweeden druck, vermeerdert met verscheyden wel-rieckende Lente-Bloempjes

[p. 153]

Juffrouw N. N. Schoonheyts kracht.

ALs ick u heldre schoonheydt sagh,
En Ooghjes die als Starren bloncken:
Soo lach mijn trotse moet gesoncken,
Ghelijck Morpheus voor den dagh.

2 Verdwijnt, so was ick oock verdweenen,

In u weergadinghloose glans,
Die soo uytmuntent is althans;
Jae al mijn hoop die stoof daer heenen.

3 'k En dorst mijn oogh niet langer slaen

Op soo een schoone jonghe Vrouwe:
Dies hielt ick op van u t'aenschouwe,
Want 'k dacht u schoonheydt mocht my schaen.

4 Oock kon 't vernuft niet wel bedencken,

Dat soo een Hemelsche Goddin
Haer heusheydt sou (en Trouwe Min)
Aen soo een aertsche Schepsel schencken.

5 Dit vloogh geduerigh om mijn hooft:

[p. 154]

 

Ghy sult geen hulpe by haer vijnen,

 

Maer in u heete brant verdwijnen;

 

Of 't vuur dat dient by tijdts ghedooft.

 

6 Dit dee de bracke tranen vloeyen

 

Vyt mijn benouwde bange Borst:

 

Soo dat ick niet meer opsien dorst,

 

Maer gingh mijn gangen elders spoeyen.

Springht niet,, of dwinght yet.