Haerlemsche Winter-Bloempjes Op-geoffert Aen de Vreugd-lievende Nymphjes, Gepluct uyt 'et Breyn van verscheyden Rijmers

Den tweeden druck, vermeerdert met verscheyden wel-rieckende Lente-Bloempjes

[p. 102]

Lentens schoonheydts Lof.

Toon: De Mey die komt ons by,, seer bly.

SOo haest de frisse Lent,, ontrent
Ons Grensen komt gesegen uyt de lught,
Begint 'et Pluym-gediert // en swiert,
En queelt, en schatert we'er met soet gerucht;
Het hippelt en 'et springht,
Het quinckeleert en 't singht,
't Is vrolijck en geestigh, en seer verheught;
Het quettert en 't queelt,
Het neurijt en speelt
Met soete vreught.

2 Weest wellekom soete Maeght // die draeght

Een schoonen Thuyl, vol Bloemen in u schoot:
Weest wellekom soete spruyt // die uyt
Des Hemels Hof ons haelt dees Tuyltjes root;
Hoe hups is u ghelaet,

[p. 103]

 

Hoe reyn is u ghewaet,

 

Hoe cierelijck zijt ghy, hoe soet, en schoon,

 

Hoe deftigh van gangh,

 

Hoe helder van sangh,

 

Trots Iovis Soon.

 

4 Ghy brenght ons geestigh Dier // playsier,

 

Vermaeck en blijschap, na ons wens en lust:

 

Ghy schenckt ons reuck en kracht // gebracht

 

Van 't hooghe Welfsel, daer de Alheydt rust.

 

Het koel en silverigh nat

 

V Lichaem gants bespat,

 

Waer deur u jeughdig hert dan ontluyckt,

 

Als Phoebus u doet

 

Sijn morreghen-groet,

 

Ghy lieffelijck ruyckt.

 

5 De Haeghjes, Boompjes, Lant // en Plant,

 

De Visjes, Vogels, Beesjes, in de Wey,

 

Ghenieten u met Min // en sin,

 

En haecken voorder nae de soete Mey:

 

Toont u, o Mensch, beleeft,

[p. 104]

 

Voor 't geen den Hemel geeft;

 

Looft, danckt, en prijst dien milden Heer,

 

En laet doch sijn Macht

 

Zijn hooghe gheacht,

 

Tot sijnder eer.

 

 

 

Het blaeu geschubde Vee, de Vissen in de Stroomen,

 

De Dieren op 'et Landt, de Vogels op de Boomen,

 

Bedrijven nu gheneught in dese Lente-tijdt.

 

En toonen yder een, hoe datse zijn verblijdt,

 

Den Mens ghesteldt van Godt tot Heer van alle Dieren,

 

Begaeft met kloeck vernuft, besetter van manieren,

 

Geniet die dagen me, en vry al soeter dagh:

 

Dies is 't nu tijdt dat hy oock vrolijck wesen mach.

A. I. Liever.