Haerlemsche Winter-Bloempjes Op-geoffert Aen de Vreugd-lievende Nymphjes, Gepluct uyt 'et Breyn van verscheyden Rijmers
(1647)–Anthony Jansen, B. Targier– AuteursrechtvrijDen tweeden druck, vermeerdert met verscheyden wel-rieckende Lente-Bloempjes
Voys: Tous les Souldats de Françe.
AEnhoort dit droeve klachje,
Van do do do d'overgrooten noodt:
Ki ki ick was lest op een Nachje
In pij pij pij prijckel van de doodt:
Ick had' my
| |
[pagina 100]
| |
selfs begheven,
In 't woest en nare woudt,
Noch was ick van mijn leven,
Niet alsoo se se se se seer benouwt.
2 Onder de Lommer-boomen,
In 't na na na nat bedouwde Gras,
Si si is veel ghediert ghekoomen,
Dat my my my my te machtigh was:
Sy teghen daer aen 't plucken,
En trocken my om 't meest;
Ick docht in dit verdrucken:
Och, och! ick ge ge ge geef de geest.
3 My docht ick most my weeren,
En da da da dat wilt Ghediert
Se se seer vlijtigh van my keeren,
Daer 't om om om om my swiert:
| |
[pagina 101]
| |
Ick repte kloeck mijn handen,
En bruyckte sulcken kracht,
Dat ick van mijn vyanden
Verscheye to to to t'onder bracht.
4 Ick de'e al wat ick konde,
In de de de dese felle strijdt:
Ma ma maer kon tot geener stonde
Het va va va van my worden quijt;
Het volghde my ghestadigh,
Tot aen mijn Leger-stee,
Al waer 't my ongenadigh,
Seer groote que que que quellingh de'e.
5 Noch heeft hy my gheslaghen
Seer de de de deerlijck in mijn Hart,
Da da dat my noch alle daghen
Doet do do do doodelijcke smart:
Dat sal niet eer ghenesen,
Voor sal verkreghen zijn,
Een Diertje van de dese,
Tot lichtingh va va va van mijn pijn.
Ti ti ti 'tis t'erbarmen. |
|