Haerlemsche Winter-Bloempjes Op-geoffert Aen de Vreugd-lievende Nymphjes, Gepluct uyt 'et Breyn van verscheyden Rijmers

Den tweeden druck, vermeerdert met verscheyden wel-rieckende Lente-Bloempjes

[Om het sondigh overtreden // zijn tot heden]

Voys: Poliphemus aen de Strande.

OM het sondigh overtreden // zijn tot heden
Ons veel straffen opgheleydt:
Vol van nare schrick en pijne // elck de sijne
Best ghevoelt, met onderscheydt.

2 Boven alle straffen swaerlijck // en vervaerlijck,

Is de Doodt vol vrees en schrick:
Die den mensch komt overvallen // onder allen,
Dickmaels in een ooghenblick.

3 Daerom soecken haer met suchten // veel t'ontvluchten,

Doch vergeefs, waer dat sy gaen:

[p. 98]

 

Want de Doodt volcht op de hiellen // te vernielen

 

Al wat leven heeft ontfaen.

 

4 Als de schielijck' ongelucken // yemandt drucken,

 

Treft den mensch Doots ongheval:

 

Staet hy 'smorghens op, met vreden, wie weet heden

 

Wat hem noch ghebeuren sal.

 

5 Maer dit straffe monsters pijlen // onderwijlen

 

Tot een zegen zijn ghedijt:

 

't Welck ons Christus, door sijn sterven // quam verwerven

 

En maeckt' ons Doodts prickel quijt.

 

6 Want hy heeft de Doodt verslonden // en ghebonden

 

Haer ghewelt, door sijne macht,

 

Dat haer, die in hem ghelooven // hoe verschoven,

 

Niet kan schaden Doodes kracht.

 

7 Hierom vreesen sy gheen sterven // want sy erven

 

Nae de Doodt des Levens Kroon:

 

't Moet haer als een deur-gangh strecken // in't voltrecken,

 

Tot de vreught van 's Hemels Troon.

 

8 Paulus wenscht' te zijn ontbonden // uyt de sonden

 

Door de Doodt, die 't Lichaem scheydt,

[p. 99]

 

En de Ziel verlost van lijden // om verblijden,

 

By den Heer in eeuwigheydt.

Weest eendrachtigh.