Haerlemsche Winter-Bloempjes Op-geoffert Aen de Vreugd-lievende Nymphjes, Gepluct uyt 'et Breyn van verscheyden Rijmers

Den tweeden druck, vermeerdert met verscheyden wel-rieckende Lente-Bloempjes

[p. 66]

Tegen de Lasteraers en Naem-bekladders.

Toon: Geen Mensch en weet wat hem ghenaeckt.

GHy die de vrome schimpt en laeckt,
Met lasteringh en loghen:
En al 'er doen afkeerigh maeckt,
Voor aller Menschen ooghen:
Bootst nae der Pharizeën aerdt,
Die met 'er valsche tonghen:
'tOnnoos'le Lam (gants onbeswaert)
Veel leughenen op-dronghen.

2 Ten is geen Geest van Abraham.

Noch oock uyt Davids Harte,
Maer 't sogh wel, dat uyt Momus quam,
't Gunst zijn bedrogh en parten:
Maer die den vromen hier besmaelt,
Heeft vaeck in korte stonde
De plaegh self op sen hals gehaelt,
Die hy den vromen gonde.

[p. 67]

 

3 't Schijnt sulck, niet voor de Hel en ducht,

 

Als off' er gheen sou wesen,

 

In voeghen hy maer spot en klucht,

 

Met 't geen men dient te vresen:

 

Dies vraeght hy noch nae logen-tael,

 

Noch lasterlijcke dinghen,

 

Maer acht 'et gantsch niet altemael,

 

Wat quaedt men voort kan bringhen.

 

4 Dies zy den vromen wel ghemoet,

 

En acht niet wie hem lastert:

 

't Is maer een vuyl en slim ghebroet,

 

Van alle deught verbastert,

 

Dat stadigh op den vromen tiert,

 

Met snorcken, poffen, rasen,

 

En rommentom 'er luyster swiert,

 

Om die heel uyt te blasen.

 

Perilius schonck een Stier, om 't goede volck te pijnen,

 

Ten eynd' hy voor den Vorst een Dienaer mochte schijnen?

 

Maer siet, sen wreede vont wert eerst van hem gesmaeckt;

 

Ghy Last'raers, vande Vroom', hier na u gissingh maeckt.

A. I. Liever.