Sorella

[p. 111]

Jeanne d'Arc

I

De blonde schapen leidde zij van 't land
En spon haar taak - Nu droomt ze in Vaders tuin.
Een gouden speer van avondzon treft schuin
Het vlamrood kleed, waar 't heldehart in brandt.
In 't vroom gelaat zijn de oogen diep en bruin.
Een sneeuwen lelie streelt haar ruige hand.
Een klokje klept - Deemoedig knielt ze in 't zand.
Als windbewogen ruischt een boomekruin.

In gouden pantser, leunende aan een eik,
Het stralend beeld op 't kerkeraam gelijk,
Roept luid haar naam de Aartsengel Michaël.

't Bevel klinkt streng, de roeping weegt haar zwaar -
En toch, zij moet! De Heil'gen helpen wel!
En de adem Gods doorgolft haar huivrend haar.

[p. 112]

II

In 't blanke pantser, hoog op melkwit ros,
De hemelstemmen zingend nog in de ooren,
Leidt ter victorie 't kind, van God verkoren,
Dunois, Lahire en 't leger en zijn tros.

Zal ze ooit weer dansen blij, in bosch en koren,
Met meisje en knaap, de zwarte haren los?
Niet zij verkoos den fellen krijgersdos -
Doch zonder haar ging 't Lelierijk verloren.

D' onterfden zwakken zachten koningszoon
Zal zij doen zalven - 't werd de Maagd bevolen! -
Zij zal hem geven kracht en land en kroon.

Fier zwaait zij 't zwaard - Bij 't altaar lag 't verholen.
Het bliksemt, dreigt, maar wil geen wonden slaan.
En triomfantlijk waait haar lelievaan.

[p. 113]

III

Nog tuurt ze omhoog en hoopt: haar heil'gen dalen.
Aan Moeder denkt ze, aan 't ver verloren thuis.
Rood laait het vuur met dreigend luid geruisch,
Blauw rijst de rook - Zij kan niet ademhalen.

Nog tuurt ze omhoog en kust haar houten kruis
En roept den Heiland - Als haar heil'gen falen,
Zal Hij zijn kind niet, in erbarmen, halen
En in zijn mantel dragen naar zijn huis?

O zóó jong sterven! Wáárom redt de Koning
Haar leven niet? Zij gaf hem land en kroning
En moet, tot loon, vergaan in martelvuur.

De ronde vlammen rijzen tot haar lippen
En 't weenend volk ziet, blank, haar ziel ontglippen,
Een sneeuwen duif, die ópwiekt in lazuur.