Sorella

[p. 106]

Petrus zag...

Hij zag den Heiland wandlen op de baren
En smeekte: - ‘Heer, gebied dat 'k tot U koom!’
Doch in de waatren wild beving hem schroom,
Wijl greep de storm de golven bij de haren.

En wanklend riep hij, zinkende in den stroom:
‘Behoed mij, Heer!’ en voelde vrees bedaren,
In Christus' armen, reddend van gevaren,
Die smolten weg als beelden van een droom.

‘O kleingeloovge, wanklend, schier bedolven!’
In 't schip hem tillend, stillend wind en golven,
De Heiland troostte met erbarmen zacht.

In zee van smarten laat mij niet verzinken!
Ik wil tot U, maar voel de golven drinken
De laatste vonken van mijn levenskracht.