Sorella

[p. 77]

Een meisje in den mei

I

Hoe bleef zoo koel in 't roze kleedje hangen
Dat zoet bedwelmend bosch- en mosaroom?
Hoe liet zich lief, genesteld in den zoom,
Die kleine twijg vol blauwe bloempjes vangen?

O teedre stem, die overwon haar schroom,
In lentewoud vol blijde vogelzangen!
Warm streelt zij 't kleed, dat hield haar weelde omvangen
En geurt vol heugnis aan haar liefdedroom.

Dan voelt zij vreemd haar leven scherp gespleten -
Haar stil geheim, géen thuis, die 't ooit mag weten!
Haar wimpers dwingt zij: dooft mijn liefdelicht!

En, even later, kalm ten disch gezeten,
Herdenkt zij nog wat nooit zij zal vergeten,
In grijs gewaad van vreugdlooze' aldagsplicht.

[p. 78]

II

En elken morge', ontmoet ze, in de olmendreven,
Dien ouden priester, preevlend zijn brevier,
Hij, donkre herfst, zij, bloeiend lenteleven,
Zij, dansend blij, hij, schrijdend kalm en fier.

Zijn fijn profiel is edel mooi gebleven.
Haar hart juicht mee met vogeltierelier.
Zou hij haar boete of absolutie geven,
Haar dwingen wreed te dooven 't liefdevier?

Haar liefde mild zou hij verboden noemen,
Doodzonde en streng tot droef verwelken doemen -
Nooit zal zij knielen in de biechtstoel meer!

De liefdeliedjes, die haar ziel doorzoemen,
Die zij dien éénen bracht als Meiebloemen,
Zijn vreugd genoeg, in 't blauwe lenteweer.

[p. 79]

III

Een warme golf van teeder mededoogen
Ontwelt haar hart - Zij moet zijn handen streelen,
Maar de oogen neer: zij kan dien blik niet velen,
Verwonderd, vragend, blij, van Vaders oogen.

Zij moet haar zondig zoet geheim verhelen,
Al lijkt verzwijgen valsch: én plicht én logen.
't Eens kalme hart door liefde is zóó bewogen
Iets van dien gloed met Vader moet zij deelen.

Haar stem klinkt zacht, zij warmt zijn kille handen
Aan 't hart, waar liefde ontstak die vreugdevuren,
Geluk verboden, 't eerst van 't eenzaam leven.

Na Vaders dood, in zwart van nachtlijke uren,
Voelt zij nog bang berouw en twijfel branden -
Zou hij 't nu weten? zou hij 't nu vergeven?