Nieuwe verzen

[p. 124]

XLIX

De bolle winden blazen blauwe kuilen
In 't aschgrauw fulp der zware wolkenlagen.
Een breede bundel zilverlicht komt vagen
Den rug van 't grijze paard, dat sleept de zuilen
Van 't woud, gevelde stammen, op een wagen,
Door 't blanke heizand. Matte zon bleef schuilen.
De wegen-eiken staan als ijle tuilen,
Maar de einder-berken, schimmebleek, vervagen.

De lucht vervullen blijder geen geruchten
Dan, uit een verre hofsteê, hondejanken
En 't altoos eendre kling der paardebellen
Versmelt met donker doodeklokken-luiden.
Maar 't somberst dunkt mij van die droeve klanken
De slag der bijlen, die de boomen vellen.