Nieuwe verzen

[p. 119]

XLIV

Drie schrale popels huivren in het guur
Novembergrijs, hun gele blaadjes laten
Zij langzaam vallen, allen, droef gelaten,
Op 't groenbeslagen dak der grauwe schuur.

Schor galmen venters lang de bleeke straten.
Schel juichen jongens om 't bevrijdingsuur.
Nu waar 't wel zoet, bij 't rozigvlammend vuur,
Vertrouwlijk stil, te peinzen of te praten.

De voorhang sluit de wereld buiten, rood
Kleurt vlammengloor de zachte grijze vachten,
Mijn bleeke handen in mijn donkren schoot.

Mijn hart is moe van 't strenge zelfbetrachten
En 't mag geen troost van liefde meer verwachten.
Mijn haard bleef eenzaam en mijn liefde is dood.