Nieuwe verzen

[p. 117]

XLII

Blank, over 't groen der najaarsavondlanden
Heeft koel November d'eersten rijp gespreid.
De boomen staan in brooze heerlijkheid,
Of, leeggewaaid, zij, rank, van de aarde snelden
Naar 't maandoorzilverd hemelblauw, bevrijd,
Als geesten ijl, van zwaarte en leed, die kwelden,
In wazen bleek, die uit de velden welden,
Al zwevende óp, ten hemelvaart bereid.

Hun bladerpraal ligt donker aan hun voeten,
Verworpen schat van koper, brons en goud.
Zij zweven óp, de wolken te begroeten,
Die parelmoeren boven 't bruine woud,
Dan hooger nog, om d'Engel te gemoeten,
Die zilvren maan in de open handpalm houdt.