Nieuwe verzen

[p. 112]

XXXVIII

Gelijk een hond, die rukt aan de enge keten,
Zoo trekt mijn venster aan zijn haak - De ruiten
Rinkinken in 't geweldig stormenfluiten.
Straks zult ge, in drift, u hebben losgereten,
O venster mijn! hoe slaat gij zóo aan 't muiten?
Wilt gij mij langer niet beveilgen? Weten
Uw brooze ruiten hoe de storm daarbuiten
Haar breekt, zoo zij tot vliegen zich vermeten?

Gelijk een hond, die huilt om vrij te komen,
Zoo huilt mijn raam. Op donkre wolkenrossen
Doorjaagt de storm met zijn gevolg de luchten
En hagel strooit in regens zilverstroomen
Zijn blanke paarlen. - Storm, wil mij verlossen!
Mijn venster viel. Laat me in uw armen vluchten!