Nieuwe verzen

[p. 107]

XXXIII

Zwart, langs de laan, waar 't bleeke schemergrauwen
Op 't herrefstland gedempte verven leit,
Staan, jarenstoet op weg naar de eeuwigheid,
De moede boomen, die om zomer rouwen.

In 't stil vertrek, vol geur van innigheid,
Lokt schemering tot troostvol zoet vertrouwen
Twee zwartgekleede bleeke grijze vrouwen,
Tot de éene eentonig héel haar leven zeit.
En de andre buigt tot haar vol liefde en luistert,
Tot breekt de stem die sprak - De kamer duistert.
Dan rijst zij op en kust wie zwijgt nu zacht,
Verhaalt dan zelf de laatgevonden zuster
Haar levensdroom - En, hand in hand, geruster
En minder eenzaam, wachten ze af den nacht.