Nieuwe verzen

[p. 100]

XXVI

De wind rukt los de bruine en rosse bladen,
Laat ze even wild door 't bleeke luchtblauw tollen,
Werpt neer, jaagt plagend op, laat haastig hollen
De rosse bladen over 't geel der paden.

Een donkre boer rooit parelwitte knollen
Van esmeralden land met dauw beladen.
Nu is 't een vreugd, door ritselloof te waden,
Met kleed en haar den wind te laten sollen.

Ik drink bedwelming uit de herrefstreuken,
In de oude laan van leeggewaaide beuken.
't Is ál zoo stil: ik hoor het klokkend wellen
Van 't bronnetje en het scheuren van de knollen,
Die langs het land in blanke rijen rollen
En 't plotse plonzen van de beekforellen.