Nieuwe verzen

[p. 95]

XXI

In 't somber woud, waar zwijgt elk vogelbekje,
Zijn de een'ge klanken 't verre klokgelui
En 't klagend kreunen van een zware krui
En 't eenig zomervroolijk kleurenvlekje
Een blonde jongen in scharlaken trui,
Die staat te droomen, leunend aan een hekje,
Als dronk hij héel den weemoed van dat plekje,
Waar bruint een zwam, waar ploft een eikelbui.

De zoele dag is moe van 't lange wachten
Op herfst, die goude' en rossen bladervachten
Zal prachtig spreiden over mul en mos.

De stille luchten blijven grijs betogen -
'k Wou liever nu dat gele blaadren vlogen
En wilde storm joeg oproer door het bosch.