Nieuwe verzen

[p. 70]

XLIV

Bacchantisch loof-omkransd, door de open ruit,
Verschrikt mij plots het goudgelaat der maan
En dreigt met onheil. Star zie ik haar aan
En huiver. - Honden huilen boos en luid.
Is 't woede of lust? Ik kan het niet verstaan.
Reikhalzen zij naar d'onbereikbren buit
Of krijten schel zij haat en afschuw uit? -
De vrede is heen van de eenzame avondlaan.

O honden, zwijgt! - De boomen droomen zacht.
In slaap gesuizeld door den zomernacht,
Lag in mijn borst mijn wanhoop weenensmoe.

Nu huilt met u mijn wilde wanhoop mee
En roept den verren blauwen hemel toe
Mijn bang verlangen en mijn eindloos wee.