Nieuwe verzen

[p. 63]

XXXVII

Nu zijn de wolken blanke marmergoden -
Walkuren, ijlende op haar witte rossen -
Granieten sphinxen, woestenij-kolossen -
Reuzige draken - helden, die hen dooden -

Een breedvertakte boom, waar zilvren trossen
Van plukken witgewiekte hemelboden
Met wapprend haar - 't is of zij mij die boden,
Mij van den waan des levens te verlossen.

In 't ruige heigras, onder donkre boomen,
Lig ik maar stil de wolken aan te schouwen.
Paars bloeit de hei, de lucht is vol aromen.

Ik strek de handen, moe van 't vroom zich vouwen.
Zal met dien tros een engel tot mij komen,
Die heen mij brengt naar hemelsche landouwen?