Nieuwe verzen

[p. 58]

XXXII

Hoe komt dat zonveld diep in donker woud?
In 't bosch van dennen is lupine ontloken.
Haar toortsen geel heeft Zomer aangestoken,
Een vlammenzee van zoemend bloemengoud.

O 't waar wel zoet, in bloeiend geel gedoken,
Te stelen van die weelde, blij en stout.
Wis dat het veld genoeg wel overhoudt!
Maar 't mag niet zijn, geen stengel zal ik kroken.

Ik lig in 't gras en adem stil den geur
En vul mijn oogen met die zonnekleur.
'k Neem meer niet mee dan heugnis aan aromen.

Zoo heeft met liefdeweelde wreed getart
Het rijke leven mijn misdeelde hart -
'k Neem meer niet mee dan heugenis aan droomen.