Nieuwe verzen

[p. 55]

XXIX

De woeste Wind komt zoevende aangevaren
Van uit den pijn, die als een donkre toren
Het veld bewaakt - Hij rent door 't roggekoren
En blaast er bolle zilverblonde baren.
Hij delft er kuilen, ploegt er diepe voren.
Dan streelt hij speelsch de gele korenâren,
Als een verliefde, lange meisjesharen,
Zinkt weg in 't graan - en ligt in slaap verloren.

Nu zwelt het veld van vredig ademhalen,
Tot de avondzon laat gouden rozen dalen,
Die kussen Wind weer uit zijn droomen wakker.
Dan speelt hij weer tot moeder Nacht komt halen
Naar 't sluimrend woud haar moegestoeiden rakker
En houdt hem zoet met sprookjes en verhalen.