Nieuwe verzen

[p. 47]

XXI

De zaaier stapt door 't bruine land en laat
In alle voren, die als monden zijn,
De zaden reegnen als een blonde wijn,
Een offerwijn, waar de aard voor opengaat.

Wijd waait het zaad gelijk een sproeifontijn,
Waar stapt de zaaier als op trage maat,
En 't lijkt mij meer dan zeegnend korenzaad:
't Lijkt zaad van zon, in goud van zonneschijn.

Weldra zal rijzen uit den donkren grond
Het ritslend graan, eerst groen, dan zonneblond.
Dan komt de maaier, in het morgenrood
En velt die weelde voor der menschen mond.
En 't graan, als Christus, die zijn liefde bood,
Door eigen dood wordt levengevend brood.