Nieuwe verzen

[p. 44]

XVIII

Nu is het windbewogen Meistruweel
Een groene zee, die d'oever overplast
Met kruivend schuimend golfgedein - Eén mast
Rijst, rank verheven, boven 't blij gespeel.

Ik vlij mijn hoofd wel hoopvol aan zijn bast.
Met smeekend vrome loome vingren streel
Ik 't bruine ruig van hei, het goudfluweel
Van mos - maar 'k voel me een ongenoode gast.

O bosch! mijn bosch! herkent gij mij niet meer?
Ik liep te zingen van mijn lieven droom,
Ik lag te rusten aan uw heidezoom,
Gekust door wind, gewiegd door suizen teêr.
Verstoot mij niet, nu 'k beef van leed en schroom.
Neem me in uw armen, nu ik wederkeer.