Nieuwe verzen

[p. 41]

XV

Nu veegt de schemer alle kleuren weg.
Het zwarte loof plekt roerloos op de lucht.
Als witte schimmen zonder stemgerucht
Gaan blanke meisjes langs den bleeken weg.

Doch plots leeft óp een venster van 't gehucht
En vlamt oranje, tusschen boom en heg.
Dat lamplicht wekt mijn heimwee en ik leg
't Hoofd in mijn handen met een bangen zucht.

En turen blijf ik, de armen op 't kozijn,
Naar de éene plek van warme kleur en glans
En droom van twee, die teeder samen zijn
En, ziel in ziel, elkaar begrijpen gansch,
Stil, hand in hand, na lange scheidingspijn -
En 't licht doorvlijmt mij als een gouden lans.