Nieuwe verzen

[p. 28]

II

In 't winterwoud, dien klaren Maartschen morgen,
Waar takkenlommer viel op 't blonde pad,
Peinsde ik hoe elke boom zoo rijk een schat
Onder zijn donker pantser hield verborgen.

De kruinen, hoog in 't blauwe hemelbad,
Bevracht met raven, zwart en zwaar als zorgen,
Smeekte' om hun blaadren. Zon beloofde: - ‘Morgen!’
Wind wiegde een struik, waarin een merel zat.

In karresporen lag wat sneeuw te dooien.
Maar Zon beloofde: ‘Morgen zal ik strooien
Een sneeuw van bloesem over d'appelaar
En 't jonge gras met madelieven tooien
En al de wilgen van de wei vermooien
Met gouden sluiers over 't hangend haar.’