Nieuwe verzen

[p. 22]

XV

Terwijl de heerschers 't roode bloed verspillen,
Als eedle wijn, geplengd voor booze goden
En purperregen drenkt bebloemde zoden
En teederblauwe zomerheemlen trillen
Van stedebrand, als tragisch avondrooden,
Kanongebulder en gewonden-gillen,
Tot krijten, kreunen, kermen kil verstillen
In 't bleek verwijtend zwijgen van de dooden -

O laat ons lieven, nu zoovelen haten!
't Zal duizende andren ook tot liefde stemmen,
Zoo menschen, trouw, met stralende gelaten
En oogen teêr en zieldoortrilde stemmen,
Elkander vast in lievende armen klemmen
En, wát gebeure, elkander nooit verlaten.