Nieuwe verzen

[p. 19]

XII

Als blanke bootjes drijven stil en zacht
De ranke zwanen in den zilvren nacht.

Plots dringt een woeste horde in 't slotpark. Wreed
Grijpt vast een ijzren hand een zwaan. - Een kreet,
Een vleugelkleppen, dan de ranke strot
Voor eeuwig stil. Met wilden lach van spot,
Om 't blij ontwijden van wat heilig was,
Worgt elk soldaat een zwaan. De vijverplas
Ligt leeg te blinken in het zuiver licht
Der zomermaan. 't Verdierlijkt aangezicht
Bloedrood van drank en lust, werpt neer in 't gras
Den blanken buit, die eertijds heilig was,
De menschendooder, moordend op bevel,
Wien niet verblijdde 't sierlijk waterspel
Der eedle vogels, vroolijk nu geslacht,
Om voor den krijg te geven nieuwe kracht.
Als blanke maagden, in haar slaap gedood,
Bloeden de zwanen - 't Lauwe bloed verft rood
Het maanverzilverd dauwbeflonkerd gras
En lekt bij beken in den vijverplas,
Terwijl het vuur, dat óplaait rood en fel
De groep belicht met vlammen uit de Hel.