Nieuwe verzen

[p. 10]

IV

In bloed en vlammen zonk de zomerzon.
Ik zag rivieren, rood van menschenbloed
En stede' in brand, waaruit een vrouwenstoet,
Haar kindren torsend, vlood zoover zij kon.

Een wind van waanzin woei mij tegemoet
Den rossen rook, die rees ten horizon.
Kartetsgefluit, gejuich van wie verwon,
Gekerm van wie, te jong nog, sterven moet.

Toen zag ik Vrede, ik zag haar leliekleed,
Haar arm, geheve' in koninklijk gebaar,
Haar groene' olijftak en haar wapprend haar
Gelijk een gouden vlag en rustig reed
Zij op een sneeuwwit ros. En rondom haar
Knielde' allen neer om leniging van leed.