Bleeke luchten

[p. 208]

XCIX. In Beukenschaduw.

De beuken suizlen met hun sleperanken,

Die rhytmisch wuiven op de bleeke lucht.

Ik hoor geen stoornder en geen luider klanken

Dan roep van pauwen, voor een bui beducht

En zoet roekoeën, lief den liefdekranken,

Van wilde duive en vleugelklepgerucht

En, koel, in gras, waar tengre bloemen blanken,

Het zachte vallen van een beukevrucht.

[p. 209]

 

Waarom kan ik alleen geen vrede vinden

 

In 't plechtig bosch, waarheen mij heimwee dreef?

 

O zijn het tranen, die mijn ziel verblinden

 

Voor kracht en kalmte van mijn beukendreef?

 

't Is me of die laan, een tempel voor wie minden,

 

Verwijten ruischte en vroeg waarom ik leef.