Bleeke luchten

[p. 204]

XCVII. Zwijgen.

O 't zware zwoegen van de zwoele zee,

Die eeuwig zoekt haar wanhoop uit te spreken,

Tot, wreed verslagen, al haar golven breken!

O 't zwaarder zwoegen van mijn hart vol wee!

O 't zware zwijgen van den killen bleeken

Door dood gesloten mond, nog sprekensreê!

O 't zwaarder zwijgen van wie leven deê

Langs warme lippen stille tranen leken!

[p. 205]

 

Lief, breek het zwijgen van mijn stil verdriet!

 

Was liefde niet de Gabriël gezonden

 

Met Blijde Boodschap, wen niet langer 't lied

 

Almachtig was voor 't heelen mijner wonden? -

 

Laat aan uw hart mijn lijdend hart gezonden!

 

Ik zonk in 't graf, zoo liefde mij verliet.