Bleeke luchten

[p. 193]

XCII. Beker.

Al lang geleên loste óp in ijle atomen

De hand, die eens mij bood dien brozen beker,

De machtige Alvernieler Dood. - En bleeker

Al week uw beeld in nevelland van droomen.

Nog brak de vleugelslag van tijd, die breker

Van heil'ge vazen, déze niet. Vol schromen,

Vulde ik met rozen 't rein kristal - aromen

Ontroeren vreemd mij, ziele-aromen zeker.

[p. 194]

 

O bloeien weer uw lippen en uw wangen

 

In 't vlammend rood der kranke graverozen,

 

Gevoed met al het bloed van uw verlangen?

 

 

 

Omzweeft me uw ziel als die der vredeloozen?

 

- O lieve ziel! ik houd u niet gevangen.

 

Wiek óp in 't blauw, ach! blijf bij mij niet poozen.