Bleeke luchten

[p. 189]

XC. Stygmaten.

Toen voelde ik plots de luchten zoevend beven
En, blinkend blank, door 't blauw der hemelbaren,
Kwam, reuzegroot, een Engel aangevaren,
Geweldig, de oogen streng en vol verheven
Geheim den stillen mond en rond de haren
De hemellelies, die al-eeuwig leven.
En op mijn armen, smeekende opgeheven,
Brandde hij woorden, die als vlammen waren.

[p. 190]

 

Doch huivrend riep ik: - ‘Engel, wil mij duiden

 

Den vreemden zin dier wondere stygmaten,

 

Opdat ik weet hoe Gods bevelen luiden.

 

Ik weifel zeer - wat moet ik doen of laten?

 

En 'k was toch éen der Geest-verkoren bruiden.’

 

 

 

Doch de Engel, zwijgend, had me alreê verlaten.