Bleeke luchten

[p. 187]

LXXXIX. Vonnis.

Toen bracht mijn droom mij in een hooge zaal,
Vol zilvergloed, waar, aan een blanken disch,
De bleeke dooden, die zoo noode ik mis,
Verengeld, zetelde' aan een geestenmaal.

Verblind door licht na weene' in duisternis,
Duizelde ik bang - vervreemd van hemeltaal,
Durfde ik niet spreken: - ‘Daalde hier de Graal
En langt geen hand mij liefde-lafenis?’

[p. 188]

 

Toen sprak de doode, die mijn speelnoot was:

 

- ‘Een Engel is gekomen - en ik weet

 

Uw zonde nu, waarbove' als bloem en gras,

 

Uw weemoedslied gij bloeie' en wuiven deedt,

 

Doch onder bloemen ligt een handvol asch.

 

Ga heen van ons, keer weer naar zonde en leed.’