Bleeke luchten

[p. 183]

LXXXVII. Bange Nacht.

Nu lig ik star en koud, als ware ik al gestorven,
De leden streng gestrekt in 't strakke doodelaken. -
Doodskoppen grijnzen wreed, daemonen honen, draken
Bedreigen fel mijn roerloos weerloos lijf, bedorven
Graflucht en kille slappe vleermuisvleuglen raken
Mijn rijzend haar. - Ik lig, een lijk, door hel omzworven.
God! had ik, lijf en ziel, de vreê des doods verworven!
Doch 'k voel, ik weet het nu, mijn ziel blijft eeuwig waken.

[p. 184]

 

O ziel, mijn bange ziel, gekweld door helsche machten,

 

Welk hemel-morgenrood zal u vergeten leeren,

 

Zal u vergoeden ooit deez donkre folternachten?

 

 

 

O 'k voel het zoele bloed bezoedle' uw vleugelveêren,

 

Mijn kranke blanke duif met droef-gebroken schachten! -

 

O ziel! bezwijm van pijn! gij kunt u niet verweren.