Bleeke luchten

[p. 178]

LXXXV. In de Laan.

De peinzend-grijze October-schemering
Liet bleeke neevlen slepen over 't woud,
Verfletsend dof het leste loovergoud,
Dat, klam en slap, al moe te sterven hing.

In de oude laan, mijn weeën wél vertrouwd,
Zag 'k dalen haar, wie de aarde al lang ontving,
Den heuvel af, wijl de adem mij verging
Van schrik-in-vreugde - ik had zoo bang gerouwd.

[p. 179]

 

Ik wilde roepen, doch mijn stem bezweek.

 

Ik wilde wenken, doch mijn hand hing lam -

 

Tot plots mijn droom in 't ijle zwijgend week.

 

 

 

Toen sprong ik óp, liep ín de laan - een lam

 

Blaat zoo naar moeder - en ik zocht en keek

 

En beefde en bad en wachtte of Zij niet kwam.