Bleeke luchten

[p. 176]

LXXXIV. Winterkamer.

O winterkamer zwart van schemering
En bleek van sneeuwlicht, grijzig zijgende af
Den blinden muur, die willoos wedergaf
Wat kil en flets in grauwe luchten hing!

Als lijken langzaam rijzende uit hun graf,
Verschijnen beelden van erinnering.
Zij wijzen mij, met vreemde fluistering,
Zij lijden pijn en dreigen mij met straf.

[p. 177]

 

Bang zoekt mijn blik uw levend lief gelaat,

 

In kamerdonker verre lichte vlek.

 

O 't kan niet zijn dat gij mij eenzaam laat!

 

Zie hoe om hulp ik de angstige armen strek!

 

'k Voel, wit van schrik, wijl de adem mij vergaat,

 

Een wind van waanzin huivren door 't vertrek.