Bleeke luchten

[p. 158]

LXXVI. Winterdag.

Deze arme wereld zal van koû verstarren.
Mijn huivrend hart verstijft van wereldkoû.
Te ver voor warmte barnen koel de starren.
Waar vlamt de liefde, die mij redden zou?

Al kon ik ál de wereldraadsle' ontwarren,
Verheven kalm, ik bleef de bleeke vrouw,
Die van héel de aarde, waar beloften sarren,
Van héel het leve' alleen maar liefde wou.

[p. 159]

 

Verberg met fulp die ijs-bebloemde ruiten

 

En breng mij rozen, rood als zomerbloed

 

En tulpen, geel en purpr als vlammen! Buiten

 

Huilt wild de wind als éen die schreien moet

 

Van pijn onduldbaar. - O nu de oogen sluiten

 

En droomend sterve' in roze- en vlammegloed!