Bleeke luchten

[p. 156]

LXXV. Winterboomen.

Tussche' aarde en hemel druilde wintermist,
Gelijk een zwijgend, kil en grijs verdriet,
Te bang voor tranen en te leeg voor lied. -

Toen kwam de vorst, omkroond van amethyst,

Van hermelijn ommanteld en hij liet,
Waar armlijk treurde en rilde een dubbelrist
Van droeve boomen, doezel-bleek verwischt,

Een droompaleis verrijzen uit het niet.

[p. 157]

 

Verstard van smart nu staan de boome' in tooi

 

Van alabast en marmer; wit fluweel

 

En meeuweveêren overdonzen mooi

 

't Armzalig bruin van kruipend ruig struweel.

 

 

 

Doch luister - lavend lekt al lauwe dooi

 

En 't blank versmelt in welig weenen heel.