Bleeke luchten

[p. 154]

LXIV. ‘Sidderende Liefde’.

Beklemd door d'ernst der plecht'ge boomen - zuilen
Van welken tempel? - die hun kruinen vlechten
Tot welving zwaar, waar zilverlicht wil vechten
Met zwarte schaduw, voel ik schimmen schuilen
En schuiven suizlende in het loof. - Daar hechten
Zich klamme handen aan mijn kleed, in kuilen,
Mijn voeten zwelgend, hongren monstermuilen. -
O donkre Machten, wil' met mij niet rechten!

[p. 155]

 

Doch plots, voor licht en blanken hemel open,

 

Een veldje geel van ‘sidderende - liefde’.

 

Mijn pooplend hart wordt stil en wil weer hopen

 

En d'angst vergeten, die 't zoo bang doorgriefde

 

En, vlinder-bevend, in de erinnring doopen

 

Van lang voorbije, bloemeblije liefde.