Bleeke luchten

[p. 152]

LXXIII. De bank in 't Bosch.

Mijn voeten woelden in het welke goud,
Dat van de al ijle woudgewelven zeeg.
Verlaten lag de laan en heilig zweeg
De rijpe herfst, die was al krank en oud.

Toen zag ik, op een leege bank, met veeg
Gelaat, een schim mij wenken, eens vertrouwd.
Doch wen ik naderde, in het heesterhout
Verdween de schim. - De bank leek droever-leeg.

[p. 153]

 

Zoo, week van eerbied en erinnering,

 

- Als in een kerkhof, waar ik aarzl en schroom

 

Te ontwijden stof, een vreemd en zielloos ding,

 

Dat eenmaal droomde, als wij, den levensdroom,

 

En weende en liefde en zong en toen verging

 

Voor eeuwig - zat ik neder, bleek en loom.